Kosmiczny Teleskop Hubble’a uchwycił swój udział w kosmicznych cudach w swojej znakomitej karierze trwającej ponad trzy dekady. Hubble nadal wykonuje niesamowite zdjęcia głębokiego kosmosu, a wszystkie oczy są zwrócone na Kosmiczny Teleskop Jamesa Webba. Najnowsza migawka rzuca światło na zdarzenie fuzji galaktycznej w południowym katalogu galaktyk i sojuszy Arp-Madore. Znajdujący się w odległości około 670 milionów lat świetlnych, w konstelacji Eridanus, najnowszy obraz Hubble’a przedstawia zderzenie bliźniaczej galaktyki Arp-Madore 417-391. Ale to nie pierwszy raz, kiedy Hubble zwrócił swoją uwagę na region Arp Madore i dokonał uderzających odkryć.
W 2019 roku teleskop nazwany na cześć astronoma Edwina Hubble’a uchwycił kolejną imponującą galaktyczną fuzję, która miała miejsce około 704 milionów lat świetlnych od Ziemi. Katalog Arp-Madore 2026-24 (AM 2026-424), wydarzenie dwugalaktyczne, które i nbsp; wyglądały jak czaszka z dwojgiem świecących oczu. Nieco ponad miesiąc temu Hubble zauważył kolejną parę galaktyk wykonujących wolny taniec na podwórku Arp-Madore, wypaczając i skręcając swoje kształty.
Specjalny kosmiczny taniec, który tworzy rzadki kształt
NASA, ESA i J. Dalcanton, BF Williams i M . Durbin (University of Washington) Podczas niedawnych poszukiwań regionu Arp-Madore Kosmiczny Teleskop Hubble’a odkrył coś niezwykłego w zderzeniu Arp-Madore 417-391. To, co naprawdę zasługuje na uwagę, to intensywność oddziaływań galaktycznych i silne siły grawitacyjne. Para galaktyk jest zwinięta w strukturę w kształcie pierścienia, z jądrami ułożonymi obok siebie. Osobiście uważam, że kosmiczny duet bardziej przypomina słuchawki bezprzewodowe, takie jak wspaniałe puszki Sony WH-1000 XM.
Tworzenie pierścieniopodobnych struktur na skalę galaktyczną, zwłaszcza gdy dwie galaktyki się łączą, jest dość rzadkie. Szacuje się, że udokumentowano zaledwie kilkaset kosmicznych bliskich spotkań z Ziemią. Powstanie pierścienia na tak dużą skalę to nic innego jak zdarzenie losowe, ponieważ oddziałujące na siebie galaktyki muszą zderzać się pod odpowiednim kątem i w odpowiednim kierunku, aby powstała taka struktura.
Zarys pierścienia zwykle składa się z młodych niebieskich gwiazd, które przypominają nieco wydłużoną przestrzeń formowania się gwiazd. Jednak pierścienie powstałe w wyniku zderzeń galaktycznych są dość krótkotrwałe (tj. w kosmicznych skalach czasu) i zwykle tracą swoją wyraźną strukturę po kilkuset milionach lat.